Severus Snape i Lily Evans
Ciemne chmury przykrywały słońce, jednakże ten fakt nie
powstrzymywał uczniów Hogwartu do spędzania swojego wolnego czasu na
błoniach.
Severus Snape i jego urocza towarzyszka Lily Evans siedzieli na swoim ulubionym miejscu, obok drzewa.
Zawzięcie o czymś dyskutowali. Lily co chwila uśmiechała się lub kręciła przecząco głową.
- Severusie – zaczęła – to tylko twoje domysły – zaznaczyła
przeszywając swojego przyjaciela wzrokiem – nie masz na to dowodów. –
Snape spojrzał na nią zrezygnowany i przykucnął patrząc na wodną taflę
jeziora.
- Sama mi to powiedziała – szepnął – wtedy, jak mnie rąbnęła włosami – dodał. Lily zachichotała.
- Oh , wybacz – powiedziała zauważywszy błąkające się zło w oczach
Severusa – tak śmiesznie to ująłeś. – Snape zignorował jej opinię i
mówił dalej.
- Ta dziewczyna jest – przerwał szukając odpowiedniego słowa
określającego osobę Penelopy Katreche – większej pozerki nie widziałem.
No może oprócz Pottera i jego świty , ale oni w porównaniu do tej
Katreche…
- Dlaczego tak zawzięcie się w to wtrącasz – spytała Lily – kocha
się w Syriuszu, czy nie to nie jest nasza sprawa. Ja osobiście uważam,
że nie łączy ich nic poza czystymi koleżeńskimi stosunkami , nic więcej –
zaznaczyła. Przez chwile nie odzywali się do siebie, Severus jednak nie
dał za wygraną i ciągnął temat dalej.
- Ona jest nienormalna – powiedział – uwzięła się na mnie czy co…
- Penelopa wydaje się być najsympatyczniejszą osobą ze Slytherinu –
oznajmiła Lily – oczywiście prócz ciebie – dodała pospiesznie. Na bladą
twarz Snape’a wpłynęła odrobina krwi. – dlaczego uważasz, że się na
tobie uwzięła ?
- Nie ważne – odparł zrezygnowany – nie mówmy już o tym. Dość już
Pottera , Blacka i Katreche na dzisiaj. – położył się na zielonej trawie
i wdychał z przyjemnością jej zapach. To było cholernie odprężające.
Leżeć sobie na trawie , w towarzystwie Lily i nie przejmować się niczym.
Tymczasem dziewczyna obserwowała to co dzieje się na błoniach.
Napotkała wzrokiem swoje koleżanki do których automatycznie pomachała ,
Jamesa Pottera, który jak zwykle popisywał się przed płcią piękną bawiąc
się swoim pieprzonym zniczem. Swoimi wścibskimi zielonymi oczyma
ujrzała również Syriusza Blacka u boku Penelopy. Lily wyostrzyła wzrok ,
aby lepiej się im przyjrzeć. Nawet z takiej odległości mogła
wywnioskować, że Ślizgonka nie jest zbytnio zadowolona z towarzystwa
Gryfona.
Brązowe tęczówki wpatrywały się w te niebieskie. Syriusz Black
uśmiechał się na samą myśl o tym , o czym dowiedział się dzisiaj od… Od
pewnego ścisłego źródła.
- No więc Syriuszu – zaczęła Penelopa nerwowo bawiąc się dłońmi i
obmyślając jakiś ciekawy plan zemsty na Potterze. – o czym chciałeś ze
mną porozmawiać ? – Syriusz odgarnął zawadiacko swe brązowe loki z oczu i
uśmiechnął się.
- Doszły mnie słuchy , że …
- Wszystko co powiedział ci James Potter jest nie prawdą –
wtrąciła całkiem spokojnie Penelopa. Black spojrzał na nią zdziwiony
coraz bardziej pochłaniając ją wzrokiem. Podobała mu się, i szczerze
dobrze się składało, że się o tym dowiedział.
- To nie James – poinformował ją – ktoś po kim byś najmniej się spodziewała – oznajmił zastając Penelopę w osłupieniu.
- Słuchaj , lubię cię , ale…
- Ja też, ale już pomijając te ‘ale’ – odparł puszczając jej oczko.
- Precz z tymi swoimi gryfońskimi zagrywkami – Penelopa odsunęła się trochę.
- To nie są żadne zagrywki – zbuntował się Gryfon – ja po prostu…
- Nic, nie mów ! Chyba źle się poczułam – mogłoby się wydawać, że
całe życie Penelopy Katreche opierało się na kłamstwach, codziennych
sprzecznościach losu i nieco dziwnych igraszkach. Syriusz wydawał się
być zdezorientowany. Chwycił w ostatnim momencie Penelope, która miała
zamiar zemdleć dla większego efektu. Black poczuł się jak bohater.
Trzymał teraz dziewczynę w tali i lekko się nad nią pochylał. Słodki
Merlinie , krzyknął w myślach. Dziękuję ci ! Powoli zbliżał swoją twarz
do twarzy Ślizgonki. Co tam słowa ! Niech przemówią za nas zmysły i
pożądanie , pomyślał.
Dziewczyna modliła się w duchu za to , aby nie stało się to co i
tak się stało. Syriusz Black od tak sobie całował w tej właśnie chwili
Penelopę. Chciała się mu wyrwać , odepchnąć , nabluzgać jak należy – ale
nie mogła. Dała ponieść się pocałunkowi wyobrażając sobie, ze te
przyjemnie ciepłe wargi należą do tego tajemniczego, czarnookiego
Ślizgona, który siedział nieopodal i ze zdziwieniem i satysfakcją ich
obserwował.
- A nie mówiłem ? – spytał uśmiechając się szyderczo będąc dumny, że jednak miał rację – co za suka z tej Penelopy.
- Oh , przestań ! Dziewczyna i tak ma zmarnowane kolejne dwa lata u
wszystkich dziewczyn w Hogwarcie , wyłączając oczywiście mnie –
odparła. Severus przyglądał się tej scenie dziwnie zniesmaczony. Nie po
raz pierwszy widział jak ten Black całował jakąś dziewczynę, lecz nigdy
nie robił tego ze Ślizgonką , i to jeszcze z tak nieodpowiedzialną i
niepoważną.
Co teraz czuł ? Nic. Nie czuł nic.
Penelopa po dwóch minutach klejenia się z Blackiem niczym dwa
niepełnosprawne ślimaki oderwała się od niego. Kątem oka zobaczyła, że
wszyscy się na nią patrzą. W tym Avery, ten drugi Black , Mulciber
śmiejąc się szyderczo, Narcyza trzymając swoją rękę na ustach, James
Potter z mściwym spojrzeniem satysfakcji , głupkowato patrzący się na
nich Pettergriew, te stado dziewczyn które już szeptały sobie na uszy i
uśmiechały się szyderczo dając znak Penelopie, że nie ma już życia. No i
w końcu zdziwienie Lily malujące się na jej zaróżowianej twarzy i pusty
wzrok Snape’a.
No i czego się gapicie ? , pomyślała.
Nie mogła tego tak zostawić. Zaczęła ten dziwny cyrk , to i teraz
musi to dokończyć. Wzięła za rękę Syriusza i pomaszerowała z nim przez
tłum rozwścieczonych gryfonek.
- Jesteś boska – powiedział Syriusz szeptają jej do ucha. Znajdowali się teraz na dziedzińcu. Z dala od wścibskich spojrzeń.
- Przestań – warknęła Ślizgonka. – podobasz mi się ! To chciałeś usłyszeć ? Zadowolony ? – co pomyślał o niej Severus ? No co ?
- Jak najbardziej. Czuję się tak jakbym wygrał tysiąc galeonów i nowy motocykl.
- Ty nie masz motocykla – zauważyła Penelopa
- No nie , ale teraz w pewnym sensie mam. – nie dość , że
dziewczyna okłamywała wszystkich dookoła , zdążyła się związać z
Syriuszem , to została jeszcze porównana do motocykla.
- Jesteś skończona !
- Ty suko , on miał być mój!
- Nie żyjesz !
- Lepiej pisz już list pożegnalny do rodziców , bo mogą cię już
więcej nie zobaczyć – takie obelgi napotkała Penelopa kierując się do
dormitorium Slytherinu. Nie miała już na głowie Blcka – i to było w
pewnym sensie pocieszeniem. Wypowiedziała hasło i pospiesznie weszła do
Pokoju Wspólnego. Nie było nikogo. Odetchnęła z ulgą i powaliła się na
kanapie masując sobie skronie.
- Jesteś totalną idiotką wiesz ? – za sobą usłyszała tak dawno nie
słyszany przez nią głos Narcyzy. Może to i nawet lepiej ? Potrzebowała
jej w tej chwili, nawet gdyby miała zamiar się na niej wyżywać, ważne
żeby była i nie pozostawiała jej z tym samej.
- Cyziu , przepraszam, ja…
- Nic się nie stało, już zapomniałam… – oznajmiła siadając obok
swojej przyjaciółki – moje obawy się sprawdziły… Jesteś niezrównoważona
- Może i tak jest – mruknęła Katreche załamującym się tonem. Łzy
same cisnęły jej się do oczu , a ona nie mogła tego powstrzymać.
- Nie mów mi teraz, że będziesz ryczeć – powiedziała blondynka.
- Będę !
- Nie wiedziałam , że z ciebie taki bachor.
- Bo tak jest, jestem chorą na umyśle bachużycą, której nie wiadomo
o co chodzi ! – krzyknęła i przytuliła się do niebieskookiej.
Potrzebowała wsparcia, otuchy, pocieszenia.
Narcyza Balck była w stanie jej to dać.
- Peny… Ja nawet tak naprawdę nie wiem o co chodzi… – Penelopa
uniosła do góry głowę, ukazując swoją napuchniętą twarz i zaczerwienione
oczy.
- Nie wiesz ? To je ci powiem… Snape. O to chodzi. – oznajmiła szeptem.
- Snape? Nie rozumiem…
- Nie zauważyłaś ? Dlaczego tak go poniżam, dlaczego godzę się na
jakikolwiek kontakt z tą całą Evans, dlaczego lizałam się z tym
oszołomem Blackiem ?
- Może po prostu to lubisz ? – przyznała niepewnie młoda Black.
- Lubię ? – prychnęła – ja to wszystko robię dla niego !
- Dla kogo ? – spytała zdziwiona blondynka.
- Cholera! Dla Severusa Snape’a !
Joanne Kathleen Rowling, właściwie Joanne Murray (ur. 31lipca 1965 w Chipping Sodburry) – angielska pisarka, autorka serii Harry Potter. Z wykształcenia filolog klasyczny.Przed publikacją Harry`ego Pottera i Kamienia Filozoficznego jej wydawca, Bloomsburry,
zasugerował, aby podpisać książkę inicjałami, dodając drugie imię.
Rowling wybrała imię swojej babci, Kathleen, chociaż sama nigdy go nie
nosiła. W ten sposób powstał pseudonim „J. K. Rowling”. Obecnie nazywa się Joanne Murray, po mężu. Sama o sobie mówi „Jo” i dodaje, że w dzieciństwie pełnym imieniem zwracali się do niej tylko ci, którzy byli na nią źli. J. K. Rowling napisała dwa utwory (żaden z nich nie został wydany),
zanim postanowiła stworzyć przygody Harry'ego Pottera. Na pomysł ten
wpadła podczas czterogodzinnej jazdy pociągiem. Jak sama mówi, zanim
osiągnęła cel swojej podróży, miała już gotowe postacie oraz znaczną
część fabuły książki Harry Potter i Kamień filozoficzny. Książkę skończyła pisać w Edynburgu po tym, jak rozpadło się jej małżeństwo z portugalskim dziennikarzem Jorgem Aranstarem. Seria o Harrym Potterze przyniosła jej duże zyski, wskutek czego
stała się jedną z najbardziej majętnych osób w kraju. Wielkość jej
majątku w 2008 oszacowano na 740 mln funtów, czyli ok. 1,5 mld dolarów. Wśród wielu nagród, którymi pisarka została uhonorowana, jest także międzynarodowe odznaczenie – Order Uśmiechu – przyznane przez polskich młodych czytelników w 2002r. Po premierze siódmego tomu J. K. Rowling oznajmiła w wywiadzie, że ma zamiar napisać coś na kształt Historii Hogwartu, czyli Wielką Encyklopedię Harry'ego Pottera. W 2012 autorka ogłosiła że rozpoczęła pracę, a pieniądze z sprzedaży encyklopedii przeznaczy na cele charytatywne.
